W niektóre wieczory uciekam. Wchodzę na parapet, przeciskam się przez uchylone okno i już. Jestem na zewnątrz. Chłodne powietrze owiewa moje gołe łydki. Czuję dreszcz, który chwyta moje ciało ubrane w koszulę nocną i przez chwilę mam ochotę wrócić do ciepła sypialni. Ukryć się pod kołdrą ze stopami opartymi o rozgrzany kaloryfer. Leżeć na poduszce… Czytaj dalej »
Niektóre mroczne stworzenia biorą swój początek z ciemnych kątów ludzkiej duszy. Zazwyczaj mają potargane futro w kolorze angielskiej sadzy, długie palce, chwytliwe, zakończone szponiasto i rząd maleńkich białych ząbków o ostrych końcach, które wyglądają dość upiornie, gdy uśmiechają się w ciemnościach. Kiedy już wychyną na zewnątrz z naszych ciał i umysłów, a zazwyczaj czynią to… Czytaj dalej »
Czasem mi się tu niemal samo pisze, a czasem mozolę się i trudzę. Jakoś wolę tę pierwszą opcję. Choć obie przynoszą całkiem podobne efekty. Mimo to, drugiej zdarza się tekst, z którego jestem mniej zadowolona, ale powtarzam sobie, że samych zadowalających tekstów nie da się pisać. Muszą być czasem te kulawe, bez jednego oczka czy… Czytaj dalej »
Czasem dopada mnie smutek. Taki mega smuteczek. Zanurzam się w nim jak w wannie pełnej wody. Po uszy. Słyszę wtedy świat w sposób oddalony. Łatwiej go znieść, kiedy jest taki wyciszony i zdeformowany szumem wody w uszach. Smutek opływa moje ciało, zamyka mnie w swoich objęciach, a ja mu na to pozwalam. Uciekam w jego… Czytaj dalej »
Dzielimy czas na różne kawałki. Dłuższe fragmenty kwartałów i miesięcy i krótkie urywki minut. Układamy z nich obrazy naszego życia. Mozaikę dni, tygodni i godzin wypełnionych życiem lub trwaniem. Czasem ucieczką. A kiedy indziej przeczekaniem. Niektóre kawałki czasu rozciągamy jak gumę. Chcemy, by działy się dłużej i wolniej. Inne najchętniej byśmy skasowali, więc ściskamy je… Czytaj dalej »
Lot na Księżyc jest jak zawsze długi i nużący. Tym razem lecimy we trójkę. Ja, Wargas i Kokotka. Wargas ma 35 lat i przypomina znużonego światem doga. Kokotka ma zajęczą wargę, ale poza tym jest prześliczna, wiotka i rumiana. Obecnie śpią. Ja niestety nie mogę. Sterowanie statkiem wymaga odrobiny przytomności. Z grawitacją nie ma żartów.… Czytaj dalej »
Miałam kiedyś przyjaciółkę. Miała na imię Joanka i była jakby z innego świata. Miała kręcone włosy, okulary typu lennonki i haczykowaty nos. Była drobna i chudziutka. Maleńka. Zawsze się spóźniała. Długo spała. Za to w nocy długo nie mogła zasnąć. Żyła we własnym rytmie nocy i dnia, lata i zimy, życia. Wiele rzeczy, które wydawały… Czytaj dalej »
Leżę i leżę i nie wiem od czego zacząć. Może jak zacznę od tego, że nie wiem, to się dowiem. Moim odkryciem, którego dokonałam dość późno, bo jakoś chwilę przed czterdziestką, jest to, że najlepsze efekty przynosi działanie. No wiem, wiem, banał. Każdy to wie i jeszcze w różnych miejscach, różni ludzie to powtarzają. A… Czytaj dalej »
Tekst inspirowany obrazem Eli Wasiuczyńskiej „Gwiazdy”. Którego wydruk mam. Mogę się wgapiać do woli. I wymyślać takie oto historie: Łąka ciągnęła się po horyzont. Nad nią wisiały gwiazdy. Przeglądały się w kwietnej tafli jak w lustrze. Albo jeziorze. Nie umiałam rozstrzygnąć, czy gwiazdy rozkwitły na łące, czy to kwiaty rozbłysły na niebie. Jedne i drugie… Czytaj dalej »
Z tego dnia chcę wziąć kilka rzeczy. Najpierw biorę słońce, które wpadło z samego rana do pokoju i rozsiadło się na kanapie. W jego jasnych i ciepłych smugach skakały moje dzieci, mrużąc i pocierając oczy, wołając o czapki z daszkiem i o rower. Słońce ma jednak w sobie coś z lata, nawet zimą. Potem biorę… Czytaj dalej »