Ludzkość

Do mojego mieszkania wpadła osa, co jak zwykle na chwilę mnie sparaliżowało. Z przerażeniem patrzyłam jak bzycząc powoli ląduje na miseczce-podstawce, do której spływa buzujący sok z kiszonych od tygodnia jabłek, jak zanurza w soku swoją głowę, rusza odnóżami… Stupor trwał chwilę, dość szybko poczułam adrenalinę i potrzebę ratowania siebie i młodszego syna, który był w domu, a jedynym sposobem ratunku w mojej głowie, było zniszczenie osy, zmiażdżenie, zabicie. Rzuciłam się do pokoju po packę.

Wiem, osy są dosyć małe i nie takie straszne, więc moja reakcja może wydać się komuś niezrozumiała. Dlatego dopowiem, że jakiś czas temu okazało się, że jestem na tyle mocno uczulona na jad osy, że prawie umarłam. Ratunek przyniosła mi lekarka z karetki wezwanej do mnie w ostatnim momencie (więcej szczegółów tej historii można przeczytać w tekście „Osa”, który napisałam jakiś czas temu). Od tamtej pory boję się os panicznie, choć wydaje mi się, że z każdym kolejnym rokiem udaje mi się ten strach nieco oswoić.

Tym razem, w tej krótkiej drodze z kuchni do pokoju po packę na muchy, pomyślałam, że przecież ta osa nie przyleciała tu specjalnie, by mnie kąsać, po prostu wpadła przez okno zwabiona zapachem jabłek. Ta myśl uspokoiła mnie, ale i zaskoczyła. Dotychczas w obliczu osy poczucie zagrożenia nie zostawiało we mnie miejsca na myślenie. To było nowe, ale przyjemne.

Teraz, kiedy to wieczorem opisuję, piszę rozwlekle, z dygresjami i milionem słów. Wszystko jednak rozgrywało się szybko, w przeciągu kilku minut, kiedy to przewodnim uczuciem we mnie był strach.

Uzbrojona w packę wpadłam do kuchni w gotowości na walkę. Gdyby osa siedziała na jakimś blacie lub szybie, pewnie po prostu bym ją w tym momencie zabiła. Nigdzie jej jednak nie widziałam, co zjeżyło mi włosy na karku. Niewidoczne i ukryte niebezpieczeństwo jest jeszcze straszniejsze, niż to widoczne. Zaczęłam poruszać różnymi rzeczami, licząc na to, że skądś wyleci. W końcu ją zobaczyłam. Była nadal w miseczce, piła sok z tych nieszczęsnych kiszonych jabłek, tylko przez chwilę wlazła za słój.

Miseczka była dosyć głęboka i tak ukształtowana, że nie miałam możliwości pacnąć osy, póki w niej była. Musiałam chwilę zaczekać, aż się napije i poleci gdzieś indziej, gdzie moja ręka ją dosięgnie i zabije.

Kiedy tak stałam i przyglądałam się jej, pomyślałam, że pije taki pyszny soczek, że pewnie jej fajnie, a nawet nie wie, że jak za chwilę z tego źródełka wyleci, to zginie. Bo przecież czekam, żeby ją zabić.

Zrobiło mi się żal osy. I jakoś nieswojo.

Pomyślałam, że mogę otworzyć okno, to może po prostu wyleci. Trochę mi się nie chciało, bo na parapecie stoi mnóstwo rzeczy, poza tym wciąż byłam nieźle wystraszona, ale zdjęłam wszystko z parapetu i otworzyłam okno na oścież. Chwilę potem osa wyleciała przez nie, a ja pospiesznie je zamknęłam, dość szczelnie. Sporo mnie to humanitarne rozwiązanie kosztowało, ale zrobiłam to.

Po chwili poczułam wewnętrzne zadowolenie i dumę. Pomyślałam, że byłam bardzo… ludzka. I że ta ludzkość zaczyna się tam, gdzie potrafię mieć świadomość własnego strachu, godzić się na to uczucie, a zarazem nie pozwolić mu sobą kierować. Gdzie pozwalam dojść do głosu empatii i to jej wysłuchać. Że tym, co nas, ludzi wyróżnia, jest współodczuwanie, na które wcale nie tak łatwo się zdobyć w różnych sytuacjach. A jednak bardzo warto.